donderdag 25 juni 2015

Leven met Alzheimer


Vandaag ga ik het over een heel ander onderwerp hebben. Deze keer geen make-up of ander beautyproduct, geen grappige plaatjes maar iets heel serieus. Ik ga het hebben over een ongeneeslijke ziekte waar mijn opa aan is overleden: Alzheimer.


Ik weet niet waarom, maar ik vind het zelfs eng om de naam 'alzheimer' luidop uit te spreken. Alzheimer is een zware vorm van dementie. Je kan het op jonge leeftijd krijgen, maar ook op oudere. Het begint met kleine dingen die je vergeet, maar naarmate de ziekte erger wordt, vergeet je zelfs dingen zoals je adres, je kinderen,... .
Ik ben natuurlijk geen dokter, dus ik zal kort even quoten wat de ziekte precies is.
"De ziekte van Alzheimer is een ongeneeslijke hersenziekte, waarbij de cellen in sommige delen van de hersenen ophouden te functioneren en afsterven. De ziekte van Alzheimer is onomkeerbaar en ondanks uitgebreid wetenschappelijk onderzoek zijn de oorzaken van en de behandelingsmethoden voor genezing nog onbekend. De symptomen van de ziekte zijn vergeetachtigheid, veranderingen in de persoonlijkheid, desoriëntatie en verlies van spraak. De ziekte van Alzheimer is de meest voorkomende vorm van dementie." -alzh.org

De eerste keer toen ik echt begon na te denken over de ziekte Alzheimer, was nadat ik een bollywoodfilm had gezien waarin een vrouw leed aan die ziekte, 'U me aur hum' heette die film. Op dat moment dacht ik alleen aan hoe erg het wel niet was om zo ziek te zijn. Voor jezelf maar ook voor je omgeving. Je bent langs de ene kant een normaal gezond persoon maar je bent hersenziek, waardoor je zo veel vergeet. Hoe langer ik erover nadacht, hoe dankbaarder ik was voor het feit dat iedereen in mijn gezin zo gezond is. 
De laatste tijd begin ik meer en meer te vragen over mijn grootouders die voor mijn geboorte al overleden waren. Ik wist dat mijn opa vergeetachtig was maar ik had nooit gedacht dat hij Alzheimer had. Niet alleen mijn opa, maar ook al zijn broers hadden het. Ik besefte het eerst niet goed maar die ziekte zat dus eigenlijk wel heel dichtbij. Ik ging research doen en kwam er achter dat alzheimer soms erfelijk kan zijn... er gingen heel veel dingen door mijn hoofd.

Mijn opa was 60 jaar toen hij de ziekte kreeg, hij vergat in het begin kleine dingen. Hij ging met de fiets ergens naartoe en kwam terug zonder fiets omdat hij volledig was vergeten dat hij die mee had genomen. Het werd erger en erger... hij vergat de weg naar huis waardoor zijn zonen hem soms moesten gaan zoeken, en in zijn laatste levensjaren herkende hij zijn eigen kinderen niet meer, hij kon niet meer zelf eten en vergat vaak te slikken en te kauwen. 

Mijn vader en al zijn broers zijn gelukkig heel gezond en hebben geen symptomen van alzheimer. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dat zo zal blijven, ik wil het niet meemaken om een dierbaar iemand zo zien achteruit te gaan door zo'n vreselijke ziekte.

Kennen jullie iemand die een vorm van dementie heeft? Hoe gaan jullie daar mee om?

Liefs,
Sheela 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten